Marley'den Aklıma Gelenler

"Bir köpeğin asla lüks bir arabaya, eve ve tasarım kıyafetlere ihtiyacı yoktur. Sadece su ve yemek onun için yeterlidir. Bir köpek, zengin veya fakir, aptal veya zeki olmanızla ilgilenmez. Ona kalbinizi açarsanız, size tüm kalbini verir. Pekiyi bunu kaç insan için söyleyebilirsiniz? Kaç insan size kendinizi bu kadar nadir,saf ve özel hissettirir? Etrafınızdaki kaç insan kendinizi bu kadar olağanüstü hissettirebilir?"

Çok sevdiğim Owen Wilson ve Jennifer Aniston'dan muhteşem performanslarla izlediğim "Marley and Me" nin sonundan bir kaç cümle... Ama filmin asıl eğlencesi Marley'si yani köpeği. Baştan sonuna kadar eğlendiriyor. Ta ki sonu gelene dek. Sonunda öyle sahneler var ki evet oturup ağzım burnuma karışana kadar ağladım. Gözlerim kızardı. Durumu anlamayan Azis'in kucağıma yerleşip şaşkın şaşkın yüzüme bakması bile neşelendirmedi.

İlk izleyişimde cesaret edememiştim sonuna doğru gelen olayların sinyallerini alınca. Aklıma Münü'm gelmişti o zaman. 15 gününü böbrek yetmezliğinden klinikte geçiren ve bu yüzden bunalıma giren Münü'm.  Uğruna insülin yapmayı bile öğrendiğim ve bir tarafına felç inmesine rağmen, diğer tarafıyla inatla kumuna kadar yürümeye çalışan Münü'mdü o benim. Ne acıdır ki bir veteriner hekim hatasına kurban verdiğimizde henüz 9 aylıktı. Filmin sonuna gelince bunlar canlanıverdi birden gözümde. Marley ile birleşince bir de... Sonra tabii kıpkırmızı bir yüz, kırmızı venefes almak için uğruşan bir burun ve ben kaldık başbaşa...

Hayatında bir hayvana gülümseyerek bakmayı becerememiş, ruhunda bunu hissedememiş herhangi biri için bu film basit, sıkıcı ve sıradan... Ve iki dakika durup, bir sokak köpeğinin başını okşayabilen, ona gülümseyebilen, evine her akşam gittiğinde ilk yaptığı şey evindeki canlıların nazını çekmek olan biri için ise sonuna kadar keyifli, sonu hüzün dolu bir film.

Owen Wilson öylesine güzel oynamış ki; Marley onun köpeğiymiş hatta benim köpeğimmiş gibi hissettim.

Bu filmi hem izleyin, hem izlemeyin... Karar sizin...