Mutlu Yıllara Heidi'm :)

Yarın benim canım annemin doğum günü. Ama bu defa annem evde değil, aileden çok sevdiğimiz birinin ameliyatı için İzmir'de. Ev annesiz cidden çekilmiyormuş. Hiç yemekle alakası yok ama bu durumun. 500 tane soru soran yok kapıdan girince, üstünü değiş de öyle otur diye söylenen yok, kızları şikayet eden yok,... Böyle sessiz,karışan eden yok. Hiç sevmedim evin bu halini... Dedim ya annesiz ev eve benzemiyor.

 Annemle en keyif aldığımız şey birlikte gittiğimiz tatiller. Neresi olduğu önemli değil.  Neden mi? Kendisi öz sarışın. Küçükken komik derecede platin sarısıymış. Şimdi de sarışınlığının verdiği çabucak kızaran harika kırmızı yanakları var. (nazar değmesin)  Küçükken Heidi gibi olmamın sebebi annemdir. Şimdi de alnımda Türk yazmasına rağmen, her türlü tatilde görevlilerin "Hallo" diye yanımıza yaklaşmalarının sebebi de yine kendisidir. Sayesinde turist sanıldığımız için az kazıklamaya kalkmadılar bizi :)

Ben ileride annesine benzemekten şiddetle kaçınan, lafına bile dayanamayanlardan değilim. Mümkünse aynı annem gibi olmak istiyorum. Seviyorum her halini... Üzgünsem sormadan beni en rahatlatan şeyi yapıp, yanımda yatmasını severim en çok. Neye ne kadar üzülürsem üzüleyim bilirim annemle herşey öyle ya da böyle geçer gider hayatımdan.  Mutluysam, yaptığım saçma esprilerde bile eğlenir o benimle. Yorgunsam anlar hemen halimden.  Hastaysam her anne gibi zorla ittire kaktıra yemek yedirir. Normal günlerde bile "tamam anne, bu kadar yeter" cümlesinin üzerine 3 kepçe daha yemek gelir.

Ama en bomba hali Fenerbahçe maçlarında görülür annemin. Hele yıllar önce Nobre'nin attığı bir golde 3 basamak inip, sevinmesine ağabeyimle yıkılarak güldüğümüzü hatırlıyorum. (Sonradan bunun şehir efsanesi olduğunu iddia etse de iş işten geçmişti.)

Kendisi de bir blogger olan canım annemin doğum gününü kutlamak istedim. Hoş o şu an hastanede, bunu uzun zaman sonra okuyabilecek ama olsun. Bu yazıyı okuyup da mutlu olacağından eminim.

Mutlu yıllara anneciğim :)