Film gerçeğe çok yakın kurgulanmış, rahatsız edici, gerçek dışı karakterler yok. Yalnızca arada akıp giden zamanın uzunluğunu net şekilde aktaramamışlar. Sanki herşey gün-gün gidiyor gibi geliyor insana izlerken. Oysa uzunca bir dönemi kapsıyor.
Oyuncuların performanslarından hiç bahsetmiyorum. Clive Owen film genelinde oldukça iyi performans sergilemiş, ancak özellikle 2-3 sahnenin hakkını çok iyi verdiğini söylemem lazım. Catherine Keener da yine iyi performans sergilemesine rağmen, senaryodan kaynaklandığını düşündüğüm şekilde filmin genelinde silik bir anne modeli çiziyor. Film daha çok baba ile kızın arasındaki gelgitleri ön plana çıkarmış. Filmin ana karakteri Liana Liberato ise, izlediğim House, Cold Case, CSI Miami, Sons of Anarchy gibi dizilerden sonra sinemaya adım atan başarılı olacağına inandığım bir genç oyuncu. Bazı sahnelerde silik kalmasına karşın, genele bakıldığında iyi bir performans gösteriyor.
Asıl bomba ise, filmin yönetmeni: David Schwimmer - Friends'in Ross'u desem? - Rol aldığı pek çok sinema filminden sonra uzun süre sitcom oynadı.Ancak bu defa böylesi dramatik bir filmin yönetmeni olarak çıkıyor karşımıza. Ve kesinlikle çok başarılı olduğunu söylemek lazım. Cast'ın başarısında parmağı olduğundan hiç şüphe yok.
Filme dair tek eleştirim duygusal açıdan beklediğimden biraz daha yüzeysel kalması. Ben daha ağır,daha karmaşık bir dram beklentisindeydim. Örneğin çok sevdiği ağabey, eve geldiğinde daha ağır sahneler bekliyordum. Anne ile daha dramatik diyaloglar olmalıydı gibi geliyor.
Hem izleyin, hem de izlemeyin. Hassas bir insansanız, küçük çocuklarınız varsa kendinizi tutun ve izlemeyin. Ama bir diğer yandan da kaçırılacak bir film değil. Bilemedim, karar sizin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder