herşeye rağmen, her zaman

Bu dünyanın en özel insanları anneler... Hayatım boyunca ne yaparsam yapayım beni derinden sevecek olan tek insan... Her türlü şımarıklığıma katlanacak, her hastalığımda sabaha kadar gözünü kırpmadan bekleyen, başıma bir şey gelse benden daha çok üzülen, her derdimde benden daha çok dertlenen, onu ne kadar çok üzsem de, kırsam da beni karşılıksız sevecek olan tek insan... Annem.


Onun sevgisini, sağladığı huzuru, sarılıp uyuduğunda hissettirdiği güveni hayatım boyunca başka kimsenin veremeyeceğini biliyorum. Babamsız geçirdiğim 14 yıl bana anneme daha sıkı sarılmayı öğretti. Ve babamı kaybetmemizin bana öğrettiği bir kaç şeyden biri olarak, bu yazıyı okuyan herkese tek bir tavsiyem var:

Gittiklerinde açılan o kocaman boşluğu, herşeyin dermanı olarak gösterdiğiniz zaman asla dolduramıyor. Ve yıllar geçtikçe o boşluk sanki daha da büyüyor. Sanki 5 yaşındaki çocuktan daha fazla ihtiyaç duyuyor insan annesine-babasına 28 yaşına geldiğinde. Kimin ne zaman gideceğini bilmiyorum... Bildiğim tek şey, benden önce giderse hayatımdaki en büyük boşluğu yaratacak olan annemi her günümüzde daha fazla kucaklayıp, daha fazla kokluyorum. Anneler günü böyle günlerden sadece bir tanesi... Annelerinize iyi bakın, ve koklayabildiğiniz için ne kadar şanslı olduğunuzu asla unutmayın.