Bi endişelenme modum açık o kadar... Ota köke endişeleniyorum. Yok anneannemi kapıyı kapatırken uyandırdım mı, yok annemin tansiyonu iyi mi, yok sevgilim 7 de mi uyandır demişti 8 de mi? Yok ağabeyimin keyfi yerinde midir? Sabah Zeus öldü sanıp kucağıma aldığımda farkettim ki; her zamanki boynu bükük civelek yatışını almış.
Mücadelesever ruhum bugün her konuda tamamen teslimiyetçi. Hiç ben, ben değilim. Barınaklarda daha aktif olduğum dönemlerde durup durup "Tanrım şu hislerimi al, hiç bir şey hissetmek istemiyorum artık" demiştim, yeni mi tuttu acaba?
Etrafımdaki yakın insanlar da farkındalar durumun tabii. Beni böyle görmeye pek alışık olmadıklarından. Herkes bir taraftan soruyor, dürtüyor, konuşturmaya çalışıyor. Da, benim hiç halim yok gibi. Bi zahmet konuşup, bir zahmet yazıyorum. O da cevap vermek daha zor geldiğinden şu an...
Kısacası sorup durmayın işte, bilmiyorum cidden. Nedensiz bir düğüm var, birazcık uyursam geçeceğine inanıyorum.Hayatımdaki her şey çok iyiyken bu kadar suratsız olabilmeyi başardığım için de kendimi kutluyorum ayrıca. Aferin bana!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder