Keşke

Hayatımda hiç "keşke" demedim. Hiç bitip gitmiş bir şey için "öyle olmasaydı" da demedim. Tek bir şey hariç: Babamı kaybedişim...

Keşke biraz daha zamanımız olsaydı. Erkenden gitmemiş olsaydı hayattan daha birlikte bisiklet turu atacağımız çok yol vardı. Kocaman eşek kadar olsam da, daha koşup boynuna sarılacağım çok anlarımız olacaktı. Kutlayacaklarımız olacaktı ardı ardına belki de... Daha çok küsecektim ona, beni yeterince öpmeden işe gitti diye... Daha çok yaz tatilimiz olacaktı kurbağalama yüzmeye çalışmalarıma kahkahalarla güldüğü... Daha geleceğinden korktuğu "sevdiğim adamdan deliler gibi kıskanacağı günlerimiz" gelmemişti bile...

Keşke daha fazla sarılabilseydim ona, daha çok koklayabilseydim. Şimdi nasıl koktuğunu hatırlayamamak burnumu bu kadar sızlatmazdı belki de.

Keşke daha doya doya baksaydım ona uyumadan önce... Şimdi belki de, yüzünü hatırlamak için eskiyen fotoğraflarımıza bakmak zorunda kalmazdım. O fotoğrafların eskimesi bile canımı bu kadar yakmazdı o zaman belki. Artık yavaş yavaş silinen anılarımızda silik bir yüzden daha öte olurdu.

Keşke onu ne kadar sevdiğimi daha çok, daha sık söyleseydim. Kimbilir, belki de 15 yıl rağmen daha az yanardı canım...